เลี้ยงลูกเหมือนสร้างปิรามิด
การเลี้ยงลูกก็เหมือนการสร้างปิรามิดขั้นบันไดครับ
สร้างขึ้นไปทีละชั้น
หาดชั้นฐานแข็งแรง
ชั้นสองก็สร้างง่ายขึ้น...
ในที่สุดก็จะได้ปิรามิดที่แข็งแรง เปรียบได้เหมือนวัยรุ่นที่แข็งแรง
“ ไม่กลับบ้านมาสองเดือนแล้วค่ะ”
คุณแม่รายหนึ่งเล่าให้ผมฟัง “คบผู้ชาย กินเหล้า สูบบุหรี่
ใช้ยาบ้า นี่เพิ่งออกมาขากสถานบำบัด เลิกกับคนเก่าไปกับคนใหม่อีก นี่กว่าจะขับตัวมาให้คุณหมอรักษาได้แทบตาย”
ผมมองเด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ช้างคุณแม่
คะเนว่าอายุประมาณสิบห้า ย้อมผมสองสี เจาะหูและลิ้นเพราะเธอกำลังเคี้ยวหมากฝรั่งนั่งพิงพนักเก้าอี้ทิ้งน้ำหนักแบบสบายสบาย
ตามองเพดาน ริมฝีปากสีแดงยิ้มเหยียดเล็กน้อย ไขว่ห้างและกระดิกขา
“คุณแม่อยากให้หมอช่วยอะไรหรือครับ” ผมถาม
“อยากให้คุณหมอช่วยคุยกับเค้าให้เค้ากลับไปเรียนหนังสือและเป็นเด็กดีค่ะ”
กรณีที่ยกตัวอย่างมาไม่ใช่นานๆพบครั้ง
แต่พบทุกเดือน บางเดือนโชคดีพบทุกสัปดาห์ โขคดีหรือโชคร้ายหว่า
ท่าจะช็อกจนเขียนผิดเขียนถูก
คำถามคือผมควรพูดคุยกับเด็กคนนี้อย่างไรและพูดคุยกันนานกี่วันกว่าเธอจะกลับไปแต่งขุดนักเรียน
ขึ้นรถไปโรงเรียนกับคุณแม่ในตอนเรียนให้ครบวันแล้วกลับบ้านพร้อมคุณแม่ไปกินข้าวเย็นที่บ้าน
งดเหล้า บุหรี่ ยา และเพื่อนชาย
อ้างอิง
โครงการหนังสือเล่ม อันดับที่ 217
ชุด: จิตวิทยาและการเลี้ยงดูลูกวัยรุ่น
ชือเรื่อง: กว่าจะถึงวัยรุ่นก็สายเสียแล้ว
นพ.ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์
ISBN 978-974-7152-72-2
พิมพ์ครั้งแรก มีนาคม 2551
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น